به زخمه ای که به زخمت زدم چگور شدی

زبان زمزمه ی زندگان گور شدی

فشردمت به خیال شبانه در آغوش

چکیدی از غزلم چکه چکه نور شدی

گرفت یاس تنت رعشه های دستم را

برای سر زدن از کوچه ناصبور شدی

از این گریوه مگر تنگه تنگه بگریزی

غبار قافله ی گردباد دور شدی

تراش بوسه گرفتی چو شبنم از لب عشق

زلال جامه شدی نه خدا ... بلور شدی

درآمدی به تماشای روشنایی خویش

به چشم آینه ها غایب از حضور شدی

تن تو این همه لاله نداشت وقت بهار

گداخت جان تو از بوسه ام تنور شدی

درآمدی به برم با دو چشم فانوسی

چو گربه در شب شیدایی ام سمور شدی

نمی شد از سر شیون هوای باغ به دور

به دست برگ خزان برگه ی عبور شدی